و چقدر دلم می خواهد
بودن در میان ابر ها را
تجربه کنم ...
ابر هایی
از همه زمینیان
به خدا
نزدیک تر ...
می خواهم پرنده ای باشم
بال بگشایم
و در پهنه بی پایان آسمان
به سوی خورشید پرواز کنم...
آروزیی دارم
آرزو دارم ، مهر
آرزو دارم عشق
و پریدن از سر صخره صبر
و پریدن با عشق
و دویدن با مهر
تا همان صخره صبر
...
پی نوشت : این شعر را امروز بین یاد داشت های همراهم پیدا کردم ، شاعرش را نمی دانم کیست ، اگر خوب بود فکر کنید خودم هستم و اگر هم مورد پسند نبود ، حتما کس دیگری سروده است ...
کلمات کلیدی:
