بسم رب الشهدا ...

برای برادر عزیزمان و استاد عزیزمان ...

برای مصطفی ...

برای او که رفت ...

با منطق رفت ...

با علم رفت ...

برای او که در راه عشق رفت ...

و رفت ...

و یا لیتنی کنت معکم و افوز معکم فوزا عظیما ...

ما را چه توان است که برای امثال شما بنویسیم ...

ما را چه آبرو که برای شما بنویسیم ...

توان ما در حسرت مان ، در اشک مان و در آهِ مان خلاصه می شود ، نه در عمل مان ...

و امّا برای بیرونیان ...

برای آنان که گمان برده اند اسلام بچه بازی است ...

آنان که گمان برده اند دین خدا مانند خانه هایشان سُست است ...

و غافلند از این که نهضت ما ، نهضت اسلام ، به خون زنده است ...

صحیفه امام    ج‏7    184

سخنرانى [در جمع مردم (جایگاه شهادت- نقش شهید مرتضى مطهرى در انقلاب)]

زمان: 14 اردیبهشت 1358/ 7 جمادى الثانى 1399

مکان: قم، مدرسه فیضیه‏

موضوع: جایگاه شهادت در اسلام- نقش شهادت آقاى مرتضى مطهرى در استوارى انقلاب اسلامى‏

مناسبت: مراسم بزرگداشت شهادت آقاى مرتضى مطهرى‏

حضار: اقشار مختلف مردم‏

بسم اللَّه الرحمن الرحیم‏

فلسفه شهادت در اسلام‏

یکى از فرقهاى مکتب اسلام، مکتب توحید، با مکتبهاى انحرافى، مکتبهاى الحادى، این است که رجال این مکتب، شهادت را براى خودشان فوز عظیم مى‏دانند: یَا لَیتَنِی کُنتُ مَعَهُم فَأَفُوزَ فَوزاً عظیماً. «1» از شهادت استقبال مى‏کنند، چون قائل هستند به اینکه، ما بعد این عالم طبیعت، عالمهاى بالاتر و نورانیتر از این عالم است. مؤمن در این عالم در زندان است، و بعد از شهادت از زندان بیرون مى‏رود. این یکى از فرقهایى است که بین مکتب ما، مکتب توحید، با سایر مکتبهاست. جوانهاى ما شهادت را طالبند. علماى متعهد ما براى شهادت پیشقدم مى‏شوند. آنهایى که به خدا اعتقاد ندارند و به روز جزا، آنها باید بترسند از موت؛ آنها از شهادت باید بترسند. ما و شاگردان مکتب توحید از شهادت نمى‏هراسیم؛ نمى‏ترسیم. بیایند امتحان کنند؛ چنانکه امتحان کردند. و یکى از نکته‏هایى که موافق حدیث تحقق پیدا کرد، این است که در حدیث است که لَا یَزَالُ یُؤیَّدُ هَذَا الدِّینُ بِالرَجُلِ الفاجر «2» با مردهاى فاجر- به اراده خدا- این دین ما تأیید مى‏شود. محمد رضا مرد فاجر، خواهى نخواهى این دین به واسطه او تأیید شد؛ براى اینکه هر چه ظلم بیشتر باشد.

و هر چه ستمکارى بیشتر باشد، دین عدل بیشتر تأیید مى‏شود. ظالم با اعمال ظالمانه خودش دین عدل را تأیید مى‏کند؛ و لا یزال این طور بوده است. فرعون با فرعونیت و طغیانش دین موسى را تأیید مى‏کند، و ابو سفیان با طغیان، دین رسول اکرم را تأیید مى‏کند؛ و محمد رضا با طغیان و عصیان و جور و ستم، دین اسلام را تأیید مى‏کند. خدا همان طورى که از قشر متفکرین روحانى تأیید مى‏شود ...، خداى تبارک و تعالى مى‏فرماید که از قشرهاى فاسد هم، از رجل فاجر هم، دین اسلام و دین خدا تأیید مى‏شود؛ و آن به همین معناست که گفتم. نه تأیید مى‏کند؛ تأیید «مى‏شود»: لا یزال یُؤَیَّدُ هذَا الدینُ بِالرَّجُلِ الْفاجِر.

این رجل فاجرى که خون عزیز ما را به زمین ریخت، تأیید کرد دین خدا را. یعنى خدا دین خودش را به او تأیید کرد. با ریختن خون عزیز ما، تأیید شد انقلاب ما. این انقلاب باید زنده بماند، این نهضت باید زنده بماند، و زنده ماندنش به این خونریزیهاست. بریزید خونها را؛ زندگى ما دوام پیدا مى‏کند. بکُشید ما را؛ ملت ما بیدارتر مى‏شود. ما از مرگ نمى‏ترسیم؛ و شما هم از مرگ ما صرفه ندارید. دلیل عجز شماست که در سیاهى شب، متفکران ما را مى‏کشید. براى اینکه منطق ندارید. اگر منطق داشتید که صحبت مى‏کردید؛ مباحثه مى‏کردید. لکن منطق ندارید، منطق شما ترور است! منطق اسلام ترور را باطل مى‏داند. اسلام منطق دارد؛ لکن با ترور شخصیتهاى بزرگ ما، شخصهاى بزرگ ما، اسلام ما تأیید مى‏شود.

  ‏

نهضت ما زنده شد. تمام اقشار ایران، باز زندگى از سر گرفت. اگر یک سستى، ضعفى پیدا کرده بود، زنده شد. اگر نبود شهادت این مرد بزرگ، و اگر مرده بود این مرد بزرگ در بستر خودش، این تأیید نمى‏شد؛ این موج برنمى‏خاست. الآن موجى در همه دنیا، همه دنیا، همه دنیایى که به اسلام علاقه دارند، این موج بلند شد. سایر کشورها هم؛ برادران‏   من نترسید از موج.

           آن که مردن پیش چشمش «تَهْلُکه» است             نهى «لا تُلقوا» بگیرد او به دست‏

مردن تهلکه نیست؛ مردن حیات است. آن عالَم، حیات است؛ این عالم مرده است. از مردن نترسید، و نمى‏ترسیم. آنها باید بترسند که مردن را از بین رفتن مى‏دانند؛ هلاک و فنا مى‏دانند. چرا مسلمین از موت بترسند؟ چرا علما از موت بترسند؟ این مکتب باقى است؛ مکتب اسلام باقى است؛ این نهضت باقى است، تا این ریشه‏هاى گندیده هم زیر خاک بروند؛ تا این ریشه‏هاى گندیده هم قطع بشوند؛ تا این توطئه‏هاى ضعیف هم خنثى بشوند.

خداوند شما را تأیید کند. خداوند برادرهاى ما را، خواهرهاى ما را تأیید کند؛ که همه براى اسلام مفید هستید و همه نهضت را به پیش بردید. الآن هم همه با هم به پیش!

و السلام علیکم و رحمة اللَّه و برکاته.